Przyszło nam tu żyć - Jelena Kostiuczenko

O czym myślą i o czym śnią matki dzieci pomordowanych w Biesłanie? Jak to możliwe, że na opuszczonej, zrujnowanej budowie jakiegoś szpitala żyją nastolatki, które piją, palą i spadają do szybów windowych? Jak ma się dostać do szpitala jedna szalona staruszka, która mieszka na wsi całkowicie odciętej od świata, odkąd nie dochodzi tam już żadna droga i nie przyjeżdża ani jeden pociąg osobowy, bo bogaci Rosjanie potrzebowali ekspresu pędzącego z Moskwy do Petersburga, którym jeżdżą, nawet nie patrząc za okno? W walącym się hotelu robotniczym mieszka paręnaście rodzin, które od lat czekają na lokale zastępcze – pisały w tej sprawie już nawet do papieża. W przydrożnym baraku kilkanaście kobiet zaspokaja potrzeby kierowców, policjantów, polityków…

Jelena Kostiuczenko jest bardzo mądrą kobietą, ma dzisiaj 32 lata, a od ponad dziesięciu zagląda w najciemniejsze zaułki rosyjskiego życia. Rosyjska dziennikarka śledcza nie pisze zza biurka, nie boi się zabrudzić rąk, nie waha się stawiać trudnych pytań. Nie poprzestaje na biernej obserwacji i rozmowach ze swoimi bohaterami - jest zaangażowaną uczestniczką wydarzeń.

Pisze wprost i bez stylistycznych ozdobników. Mówi o bezlitosnym, pozbawionym nadziei życiu, ale też o sile przetrwania. Robi to spokojnie, mądrze i w sposób zdystansowany, który sprawia, że ta książka potwornie boli. Przy tym nie wartościuje, nie opowiada się po żadnej ze stron, nie dodaje własnego komentarza, starając się być jak najbardziej obiektywną.