W zbiorze esejów Wirginia Woolf występuje jako bystra krytyczka rzeczywistości i literatury, obrończyni praw słabszych i osoba głęboko uwikłana w czytanie, i ludzką egzystencję.
Tematem wielu esejów są również osobiste doświadczenia autorki, takie jak nocna wędrówka czy tylko z pozoru błahe usunięcie zęba. Są one pretekstem do refleksji nad fizycznością i śmiertelnością, ludzką egzystencją, ale też nad cudownością życia.
To także portret jej intensywnego zaangażowania w świat, przejawiającego się w dyskusjach nad istotnymi kwestiami społecznymi, dowartościowywaniu zwierząt, chodzeniu do kina, na wystawy i wiece protestacyjne. W książce wybrzmiewa wyraźnie feministyczna strona Woolf, patrzącej jednocześnie z czułością i podziwem na kobiety pragnące osiągnąć zawodowy sukces, równocześnie prowadząc gospodarstwo domowe. Autorka przekonuje, że emancypacja może się odbywać również za pomocą słów - poprzez pisarstwo.
Dzieło uwodzi nie tylko szerokim wachlarzem tematyki, ale przede wszystkim niezwykłą osobowością pisarki i jej swobodą języka. Zmuszając czytelnika do refleksji, buduje najpiękniejsze zdania, jakie zna literatura.
