Czapkins - Dominik Szczepański

Portret indywiduum głęboko rozczarowanego współczesnym światem, uciekającego od prozy życia w sytuacje graniczne - wspinaczki wysokogórskie. 

Bohater biografii Szczepańskiego nazywany był himalajskim punkiem, ze względu na swoją notoryczną skłonność do ryzyka. Wspinał się na linach rolniczych, szedł na żywioł, bez uprzedniego przygotowania. Nie zabierał ze sobą kurtek, a kiedy zaczynało padać, wyciągał tropik od namiotu. Stanął oko w oko z niedźwiedziami. Sam siebie nazywał ,,zdrowo pierdolniętym". 

Czapkins był społecznym wyrzutkiem, który nie odnajdywał się w tradycyjnej roli odpowiedzialnego ojca, siedzącego w domu i troszczącego się o dzieci. Czas spędzony poza wyprawami nazywał ,,szarym życiem". Czuł się ściślej związany z głęboko uduchowianymi społecznościami pakistańskimi u podnóży Nanga Parbat niż z własną rodziną. Za każdym razem, kiedy bolało go, że odstaje od otaczającego go świata, uciekał w góry, zostawiając za sobą wszystko, co było mu drogie. Tam też przyszło mu umrzeć, samotnie. W 2018 roku odbył swoją ostatnią wyprawę w życiu - na Nanga Parbat. Odchodził w miejscu, które próbował zdobyć aż siedmiokrotnie. 

Dominik Szczepański wziął na warsztat niezwykle trudny i złożony charakter, który wielu z nas może odrzucać na pierwszy rzut oka. Autor, sięgając do dzieciństwa i młodości wspinacza, kiedy jego osobowość była dopiero w zalążku, próbuje zrozumieć proces kształtowania człowieka głęboko rozczarowanego światem. Pisarz nie idealizuje legendy wspinaczki wysokogórskiej, nie bojąc się nazwać zachowań bohatera szalonym czy skrajnie nieempatycznym. 

Kompozycja ,,Czapkinsa" zamyka się w charakterystycznej klamrze kompozycyjnej. Książkę otwiera opis siódmego podejścia Czapkinsa na wierzchołek Nanga Parbat, a zamyka śmiertelne schodzenie z owego wierzchołka. Wspomniany zabieg zdaje się nawiązywać do faktu, iż życie Mackiewicza, to prawdziwe, przeżywane intensywnie, dające spełnienie, zaczynało się i kończyło w górach.