Ciężar skóry - Małgorzata Rejmer

Ciało, trauma, magia. Codzienna groza życia i marzenia o wolności. Autorka głośnych reportaży o Bałkanach powraca do prozy.

Polska, Albania, Kosowo. Graniczne sytuacje zamknięte w dziesięciu zmysłowych opowieściach – o wyobcowaniu i szukaniu bliskości, o przemocy i codziennych klęskach. O tym, jak słabi mogą poczuć się silni, a odrzuceni – znaleźć miłość.

Ciężar skóry to mroczne baśnie dla dorosłych, które zbaczają z torów realizmu i pozwalają spojrzeć na współczesnego człowieka z nowej, często zaskakującej perspektywy. Wytrącają ze strefy komfortu i zmuszają do zastanowienia się nad kwestiami, których w rutynie codziennego życia wolimy nie dostrzegać.

Żonglując stylami, Rejmer kreśli panoramę współczesnych niepokojów, frustracji i pragnień.

Recenzuje Wioletta Budziłowicz, członkini Big Book Club:

"Zbiorem opowiadań "Ciężar skóry" Małgorzata Rejmer wyrzuca nas ze strefy komfortu. Tworzy świat mroczny i brutalny, w którym dominują cierpienie i samotność. Bohaterowie jej tekstów są głęboko nieszczęśliwi, poranieni, samotni i obciążeni traumami odziedziczonymi po rodzicach. Czy żyją w przygniatającej upałem Tiranie, czy w polskim grajdołku, wszędzie jest im tak samo źle. Nie potrafią wyrwać się z kręgu własnych obsesji, napięć i niezaspokojonych pragnień. Aby przetrwać, biorą xanax i srodki odurzające, oglądają "sraczkę świata" w internecie i okaleczają ciało, jak nastoletnia bohaterka opowiadania "Mój księżyc ma oczy zielone", która w przypływie rozpaczy popełnia brutalny czyn na koleżance. Dziecięcy bohaterowie nie doświadczają miłości i troski. Muszą radzić sobie z okrucieństwem dorosłych, jak Liri, której matka nie pozwala się nawet dotknąć i nie waha się użyć kabla, aby "wychować" córkę. Te historie przepełnia bezbrzeżny smutek. Szczególnie porusza opowieść o Almie, kobiecie oczekującej w napięciu na prawidłowy rozwój ciąży (po dwóch straconych). Ma ona nadzieję, że to dziecko uratuje jej trudny związek. Jednak egoistyczny partner dla rozrywki wymusza na niej zejście po klifie nad przepaścią. Finał historii rozdziera serce. Postacie w tym zbiorze są kłębowiskiem sprzecznych emocji, pożądań, lęków i bólu. Wieczorami wyją jak wilki w pustych mieszkaniach, aby choć przez chwilę usłyszeć swój głos. Ich samotność jest miażdżąca. Kontaty z innymi ograniczają często do komuniktora WhatsApp lub spotkań w celach seksualnych z osobami poznanymi w sieci. Niełatwa to lektura, bowiem zdania szarpią nerwy, niepokoją, odbierają resztki nadziei na jasną przyszłość. Rejmer czasem pozostawia czytelnika z nieoczywistym zakończeniem, w niepewności i pogubieniu. Czy Anna widziała, jak karetka zabiera z ulicy ją samą, nieprzytomną, w starczym ciele? Po lekturze tej książki konieczne jest antidotum, ale warto skonfrontować się z tymi obrazami i językiem. Czasem szorstkim i wulgarnym, czasem pełnym metafor odwołujących się do natury. Polecam.
Jeszcze raz dziękuję za kolejny wspólny rok. Życzę Ci, aby ten nadchodzący obfitował w mądre książki, spotkania literackie, rozmowy i wzruszenia."